A touch of evil

fot. Ślubny

Wpis wbrew tytułowi nie będzie o Kiciowej. Będzie o grze. Ostatnio malowaliśmy ze Ślubnym figurki do rzeczonej planszówki. Mieliśmy okazję pobawić się akrylowymi farbami, co bardzo polecam jako sposób na bezstresowe popołudnie.  Ślubny był zachwycony, jak ładnie się farby ze sobą mieszały i największą radość odnajdował w tworzeniu nowych barw z naszej raczej podstawowej palety. Z fascynacją odkrywał, że to naprawdę działa i żalił się, jak w dzieciństwie próbował tego samego na plakatówkach. Jak może wiecie, one nie łączą się zbyt ciekawie. Powtarzając za Ślubnym: „Mieszasz - jak trzeba – taki i taki, a i tak powstanie sraki”. Bardzo mu się spodobało, aż ma ochotę na dodatek do gry z nowymi postaciami do pomalowania.

fot. Ślubny

Do rzeczy jednak. Myślę, że „recenzja” gry może być dla niektórych ciekawa. My lubimy spędzać czas przy grach – we dwójkę i wspólnie ze znajomymi. Jest to interesująca forma spędzania wolnego czasu, zwłaszcza o tej porze roku, kiedy wieczory są długie i zimne, aż nie chce się ruszać z domu. Nie mamy jakoś szczególnie dużo gier, ale kilka jest. Staramy się wybierać takie dla dwóch osób w górę, bo lubimy też zagrać sami.

Takie jest też przeznaczenie „A touch of evil”. Jeśli chodzi o najwyższą ilość graczy to w wersji podstawowej jest to osiem osób – jest więc świetna dla towarzystwa większego niż 2+2. ;) Możliwe też, choć nie sprawdzałam, że wspomniane dodatki jeszcze tę liczbę powiększają. Generalnie gra polega na zniszczeniu złych mocy czających się w miasteczku Shadowbrock: główny Vilian i jego miniony. Nie będę szczegółowo opisywać o co „come on” – to można bez problemu sprawdzić w internecie. Mamy tu trochę losowości i strategii, ale nie jest to gra wymagająca wielkiego zaangażowania myśli i szczegółowego planowania. Osadzona w mrocznym, złowieszczym klimacie podtrzymywanym przez załączoną na CD ścieżkę dźwiękową. Jest więc idealna, jeśli lubicie gry z klimatem. Figurki bohaterów także sprawiają, że nabiera charakteru – nie są tak bezbarwne jak zwykłe pionki. No i oczywiście można je dowolnie pomalować! Dla naszego towarzystwa bardzo dużym atutem okazuje się jej podwójna natura, mianowicie można grać w niej przeciw sobie lub kooperacyjnie przeciw wspólnemu wrogowi, a nawet w grupach. Tylko raz jednak graliśmy inaczej, jak łącząc siły – tak jest mniej fochogennie.  Ach, i dużo można moderować w ramach jednej już wersji podstawowej – mamy cztery złe postacie na dwóch poziomach trudności. Choć posiadamy ją już chyba trzy lata, ciągle nie mamy uczucia znudzenia ani przewidywalności – ciągle łapiemy się na odkrywaniu nowych kart. Tu ważna informacja – dla niektórych sprawa obojętna, dla innych wcale pozytywna, ale też mogąca sprawiać problemy – gra wydana jest w języku angielskim, jedynie instrukcja jest przetłumaczona. Dla nas to okazja do ćwiczenia języka i rozszerzenia słownictwa. ;) Poza tym jest to bardzo atrakcyjne i porządne wydanie, choć oczywiście, jeśli ktoś będzie ją bardzo intensywnie eksploatował, może pomyśleć o ochronie kart. Poza tym, bomba! Nasze pomalowane figurki nam i naszym znajomym umilały ostatnio czas. Miły wieczór z winem/drinkami, grą i (tak, tak) – naszym minionkiem Franciszką, która uwielbia w czasie gry bawić się w małą, włochatą Godzilkę. Gramy na podłodze, więc ma ułatwione zadanie, ale jak już się przeprowadzimy...to może po jakimś czasie kupimy duży stół. ;)

fot. Ślubny