Na oparach jesieni – zupa z dyni z kluskami migdałowymi

  fot. Ślubny

Tak, jesień powoli zmierza do swojego końca. Przynajmniej ta najpiękniejsza, złota. Znikła także ze sklepów, ustępując miejsca szaleństwu przedświątecznemu (jeśli jeszcze – jakimś cudem - nie widzieliście, mam na myśli święta Bożego Narodzenia). Na przekór temu i bardziej w zgodzie z kalendarzem, dziś jeszcze nadal jesienna zupa z dyni.

Przepis pochodzi oczywiście z jakiejś książki kucharskiej (traktującej wyłącznie o zupach), ale ponieważ nie należy ona do mnie, nie podam tytułu ani autora, ani nawet wydawnictwa. Wybaczcie, po prostu nie jest to w mojej mocy. Zaznaczam jednak jeszcze raz – nie jest to przepis mojego autorstwa, mam nadzieję, że ta informacja wystarczy, by uchronić mnie od ewentualnych skutków związanych z prawami autorskimi ;)

Przepis poznałam dawno temu. Przygotowywałyśmy zupę razem z przyjaciółką, która go odkryła, i do której owa tajemnicza książka należy. A ponieważ zakochałam się wówczas w tej zupie, należało tę miłość podzielić z ukochanym (inaczej mogłoby to zakrawać na zdradę). Dlatego też, gdy jeszcze tego samego dnia w towarzystwie rzeczonej przyjaciółki dziarsko wędrowałyśmy na autobus do Jeszcze-Nie-Ślubnego, mój bagaż stanowiła również dynia i kilka innych składników. Nie żeby w Warszawie nie można było dostać dyni, ale jakoś tak czasem wychodzi ;). Zapytacie: Dlaczego zapamiętałam ten dzień tak dokładnie? Czy przez sam smak zupy? Czy może przez to, że w trakcie tej drogi, ku wielkiej radości odprowadzającej mnie towarzyszki (o przechodniach wolę nawet nie myśleć), pośliznęłam się i na środku miasta niemal zrobiłam szpagat? Hmm... Powiem tak: nie pamiętam bólu obdartego kolana (ale też nie staram się odświeżać go w pamięci), za to smak zupy i owszem (choć ten zdecydowanie odświeżam).

Dla krótkiego (lub nie) podsumowania: zupa jest pyszna i godna polecenia. Można iść na łatwiznę, jeśli nie macie czasu, i pominąć kluski, jednak one nadają jej zdecydowanie niezwykłego charakteru. Ciepły, aksamitny krem i chrupiące (choć to nienajlepsze słowo, by oddać ich charakter) kuleczki, to tak naprawdę propozycja nie tylko na jesień. Zimą smakuje i rozgrzewa równie dobrze. Polecam! Nie martwcie się też, szpagat w związku z podjęciem decyzji o jej przygotowaniu raczej Wam nie grozi. Mnie przydarzyło się to tylko raz na wiele przypadków, a też buty miałam do tego sprzyjające. :)

Przygotujcie:

na kluski:

100 gramów masła,

100 gramów mielonych migdałów,

3 żółtka,

sól,

pieprz,

gałkę muszkatołową,

na zupę:

ząbek czosnku,

dwie cebule,

łyżeczkę nasion kopru,

łyżeczkę imbiru,

dwie łyżki masła,

600 gramów miąższu dyni,

100 ml białego wina,

litr bulionu, J

200 gramów śmietany,

szczyptę cynamonu,

dwie łyżki oliwy z pestek dyni (bardzo zdrowej zresztą).

Jeśli interesują Was kluski, zacznijcie od nich. Utrzyjcie masło i zagniećcie z migdałami i żółtkami. Nie zapomnijcie doprawić. Odstawcie do lodówki, schłodzoną masę łatwiej będzie formować. Należy ulepić kuleczki wielkości orzecha włoskiego. Z tej porcji nie wychodzi ich dużo – tak na ok. 4 porcje, jeśli więc chcecie to podać większej liczbie osób jednocześnie – od razu proponuję podwoić ilość składników. Kulki też odstawcie do schłodzenia, pod koniec gotowania zupy ugotujcie i je: 10 minut w osolonej wodzie.

Jeśli zaś o zupie mowa – zacznijcie od posiekania cebuli i czosnku. Nasiona kopru rozgniećcie. Smażcie te składniki razem z imbirem na maśle przez dwie minuty. W tym czasie możecie pokroić dynię w grubą kostkę, bo teraz jest czas by ją dodać, i przez pięć minut dusić. Dodajcie także olej. Po tym czasie zalejcie wszystko białym winem i zagotujcie. Dolejcie wywar i gotujcie kolejne 20 minut. Teraz należy zupę zmiksować, dodać śmietanę i doprawić solą, pieprzem, cynamonem. Już możecie się cieszyć smakiem – aromatem mogliście już w trakcie. Pyszna, prawda?